Dostępne są dwa główne rodzaje stabilizatorów azotu: inhibitory ureazy i inhibitory nitryfikacji. Są one całkowicie różne. Inhibitory ureazy wpływają na enzym ureazę katalizującą hydrolizę mocznika, który pozostał na powierzchni gleby. Ten proces przekształca formę amidową w formę amonową.

Inhibitory ureazy zapewniają do 10 dni ochrony tylko formie amidowej (mocznikowej) występującej w zastosowanym nawozie.

Stabilizator azotu w postaci inhibitora nitryfikacji działa pełniej. Zmniejsza straty azotu w glebie wskutek wypłukiwania i denitryfikacji, utrzymując azot w strefie systemu korzeniowego, w miejscu i czasie, kiedy jest najbardziej potrzebny. Przykładem takiego preparatu jest N-Lock.

N-Lock jest trwały na powierzchni przez maksymalnie 10 dni, ale nie powoduje inhibicji (czyli zatrzymania aktywności) enzymu ureazy. Spowalnia on proces nitryfikacji (przemiany formy amonowej w azotanową) powodowany przez bakterie glebowe Nitrosomonas.

Kiedy 12 mm wody lub zabieg uprawowy przemieści do gleby mocznik i nitrapirynę (substancję czynną preparatu N-Lock), następuje spowolnienie procesu nitryfikacji.