Dyskusję o nawożeniu rzepaku należy najpierw zacząć od odczynu glebowego. Gleba powinna mieć uregulowany odczyn, zawsze powyżej 5,8pH, gdyż przy niższym odczynie rzepak nie wykształca prawidłowo systemu korzeniowego, czego efektem jest gorsze plonowanie. Z wyników doświadczeń wiemy, że rzepak jest rośliną o wyższym zapotrzebowaniu na wapń, a odczyn w okolicach 6,5pH jest dla niego optymalny.

W kształtowaniu plonu rzepaku najbardziej efektywnym składnikiem pokarmowym jest azot. Optymalne zaopatrzenie rzepaku w azot wpływa na prawidłowe wiązanie łuszczyn oraz decyduje o liczbie nasion w łuszczynie czy masie tysiąca nasion.

Nawożenie rzepaku mikroelementami odgrywa istotną rolę w powodzeniu uprawy tego gatunku. Mikroelementy będące aktywatorami szeregu enzymów uczestniczą w przebiegu wielu reakcji biochemicznych w roślinie.

Nawozy mikroelementowe można stosować jako jednoskładnikowe, charakteryzujące się wysoką koncentracją jednego mikroelementu, bądź też jako wieloskładnikowe – zawierające więcej niż jeden mikroskładnik pokarmowy. Jaką przyjąć strategię nawożenia mikroelementami i kiedy podać mikroskładniki w uprawie zbóż i rzepaku?

W okresie zimy czy przedwiośnia, przy sprzyjających warunkach atmosferycznych, można zaopatrzyć rośliny ozime w niezbędne w tym czasie składniki pokarmowe, takie jak magnez, siarka, fosfor czy potas.

Przedsiewne nawożenie rzepaku ozimego powinno obejmować zwłaszcza aplikację fosforu i potasu, a niekiedy również azotu, magnezu, siarki i mikroelementów, szczególnie boru. Przy aplikacji nawozów wieloskładnikowych należy korzystać z nawozów charakteryzujących się niską zawartością azotu.

Poza nawożeniem doglebowym rzepaku ozimego ważną rolę w prawidłowo prowadzonej technologii uprawy odgrywa dokarmianie dolistne roślin.