Azot, fosfor i potas to niezbędne składniki pokarmowe dla roślin. Jeśli nie zostaną wchłonięte przez rośliny może dojść do ich utraty na skutek wymywania, spływu czy też emisji. Sposobem na ograniczenie strat składników pokarmowych jest nawożenie zlokalizowane zwane także nawożeniem współrzędnym.
Najbardziej powszechną techniką nawożenia mineralnego jest system rzutowy zwany także powierzchniowym. Jednakże w przypadku roślin uprawianych w szerokich rzędach (kukurydza, buraki cukrowe) sposób ten jest najmniej uzasadniony ekonomicznie.
Nawożenie powierzchniowe prowadzi do dużego rozproszenia składników pokarmowych w glebie. Jest to szczególnie niekorzystne w warunkach niskich temperatur, które ograniczają dostępność składników pokarmowych dla roślin.
Rośliny penetrując glebę w poszukiwaniu składników pokarmowych niepotrzebnie tracą energię, co niekorzystnie wpływa na tempo ich wzrostu, a w konsekwencji obniża plonowanie. Ponadto w tradycyjnych technikach aplikacji nawozów mineralnych mają miejsce straty składników pokarmowych (zwłaszcza azotu, siarki i magnezu), szczególnie na glebach lżejszych w okresach intensywnych opadów.
Alternatywą dla powierzchniowej aplikacji nawozów jest nawożenie zlokalizowane, które wykonuje się łącznie z siewem nasion. Polega ono na umieszczeniu nawozu...
