Nawożenie azotowe i dokarmianie nalistne ziemniaka
W uprawie ziemniaka odmian wcześniejszych zalecane są niższe dawki azotu w stosunku do odmian późniejszych. W trakcie wegetacji dokarmianie nalistne prowadzi się głównie w oparciu o azot, magnez i siarkę, nie zapominając o manganie i borze.
W kształtowaniu wielkości oraz struktury plonu bulw ziemniaka duże znaczenie odgrywa nawożenie mineralne, co związane jest z wysokimi potrzebami pokarmowymi tej rośliny w stosunku do azotu, fosforu i potasu. Ziemniak na wyprodukowanie 1 t bulw pobiera z gleby ok. 5 kg N, 1,5 kg P2O5 oraz 7 kg K2O. Pierwiastkiem o największym znaczeniu plonotwórczym jest azot. Wpływ tego pierwiastka na wzrost ziemniaka uzależniony jest od jego dawki oraz terminu nawożenia, przy czym zarówno niedobór, jak i nadmiar azotu działa na rośliny niekorzystnie. Zbyt niskie dawki azotu wpływają na ograniczenie rozwoju roślin, a tym samym na uzyskanie niższego plonu bulw. Przy niedoborze tego pierwiastka następuje zmniejszenie liczby łodyg, karlenie roślin i drobnienie liści, które przybierają podobnie jak łodygi bladozielone zabarwienie (szczególnie liście starsze). Dochodzi również do zmniejszenia się liczby zawiązywanych bulw i słabego ich wykształcenia.
Zwiększanie dawki azotu wiąże się ze wzrostem liczby bulw na roślinę oraz zwiększeniem udziału bulw dużych. Z kolei zbyt wysokie nawożenie azotowe prowadzi do nadmiernego rozwoju części nadziemnych roślin, które charakteryzują się ciemnozielonym zabarwieniem, oraz do opóźnienia gromadzenia plonu. Wysokie dawki azotu wpływają również na słabe zawiązywanie i wykształcanie bulw, pogorszenie ich jakości konsumpcyjnej, między innymi poprzez nagromadzenie azotanów oraz zwiększenie ich...
