Naturalna skłonność zwierząt do lizania słonych przedmiotów sprawia, że od lat produkowane i stosowane w żywieniu są lizawki solne. Stanowią one łatwo przyswajalne źródło sodu i chloru. Niedobór tych pierwiastków szczególnie dotyczy zwierząt gospodarskich, które ze względu na wysoką podaż potasu, zarówno w paszach objętościowych jak i w ziarnie zbóż, cierpią na deficyt pokarmowy tak sodu jak i chloru. Jest on szczególnie groźny w okresie intensywnego wzrostu oraz u wysoko wydajnych zwierząt, gdyż obydwa jony niezbędne są dla utrzymania równowagi jonowej płynów ustrojowych.
Znajdujące się w handlu lizawki to najczęściej brykiety (kostki), pojemniki, miednice lub wiaderka. Ich masa to ok. 10 kg (kostki o wymiarach 18x18x16 cm) lub 2,5-5 kg (pojemniki) oraz 22,5-80 kg (miski, wiaderka). Obok sodu oraz chloru lizawki mineralne w swoim składzie mogą zawierać 4-6 lub więcej innych mikroelementów. Szczególnie suplementuje się je w takie pierwiastki jak: miedź, cynk, magnez, mangan, kobalt, selen oraz jod. Głównymi adresatami lizawek są cielęta, krowy i buhajki hodowlane, jałówki, opasy, owce, kozy, konie oraz zwierzyna płowa i zwierzęta w ogrodach zoologicznych. Mogą być stosowane równolegle ze skarmianymi premiksami mineralnymi lub witaminowo-mineralnymi w paszach pełnoporcjowych. Wyposażanie zwierząt w lizawki umożliwia im intuicyjne pobieranie minerałów w zależności...
